Bir Veda Mektubu

Gecenin en sessiz anında, yatağımda dönüp dururken, bir ışık hüzmesi düştü penceremin önünden. Tam o anda, kalbimdeki o tanıdık sızı yeniden hissettirdi kendini. Demek ki bazı acılar asla tamamen geçmiyor; sadece uykuya dalıyorlardı.

Bir zamanlar bana, “Zaman her şeyin ilacıdır,” diyen birini tanıyordum. O zamanlar buna inanmak istemiştim. Ama şimdi, ayrılığımızın üzerinden aylar geçmesine rağmen, ilacın henüz işe yaramadığını düşünüyorum. Belki de dozu yanlıştı. Ya da belki bazı yaralar, zamanın bile tamir edemeyeceği kadar derindir.

Küçük Şeylerin Büyük Boşlukları

En çok da küçük şeyleri özlediğimi fark ettim. Sabah uyandığımda telefonumun titreyişiyle gelen o “Günaydın” mesajları… İşten yorgun argın döndüğümde, kapıda beni karşılayan o sıcak tebessüm… Hatta hava karardığında, “Eve sağ salim var,” deme ihtiyacı bile hissetmeden, içimde hissettiğim o güven duygusu… Bunların hepsi, hayatımın dokusuna işlemiş küçük ama paha biçilmez detaylardı. Şimdi ise hepsi, yerini derin bir sessizliğe ve anlamsız bir boşluğa bırakmış durumda.

Bazen, tanımadığım birinin kahkahasını duyduğumda, onun kahkahası geliyor aklıma. O kadar içten ve bana göre o kadar güzeldi ki… Şimdi sadece bir yankı gibi kulaklarımda çınlıyor. Bazen bir yemek kokusu aldığımda, onun mutfakta pişirdiği o kekin mis gibi kokusu burnuma geliyor sanki. Sonra anlıyorum ki, o koku, o kahkaha, o anılar artık sadece bana ait. Ondan bağımsız, sadece bende yaşayan hayaletler.

Veda Etmek ve Yola Devam Etmek

Biliyorum, her şeyin bir sonu var. Ve bizim hikayemiz de bir sona ulaştı. Belki de ulaşması gerekiyordu. İtiraf ediyorum, hâlâ nerede yanlış yaptığımızı, o sihirli anahtarı nerede kaybettiğimizi düşünüp duruyorum. Belki çok ısrar ettik, belki de yeterince ısrarcı olmadık. Kim bilir?

Ama artık birbirimize yabancıyız. Bu cümleyi yazarken bile yüreğim sızlıyor. Aynı şehirde, belki de aynı sokaklarda, aynı gökyüzü altında, ama bambaşka dünyalarda yaşıyoruz. Bu, en acıtan gerçek.

Bu satırlar bir şeyi değiştirmek, geri dönmek için yazılmış değil. Öyle bir niyetim yok. Bu, sadece bir vedalaşma. Çünkü belki o gün, o son gün, gerçekten ve tam anlamıyla vedalaşamamıştık. İçimdeki sesler sustu, gözlerimdeki yaşlar kurudu, ama o bitmemişlik hissi, o tamamlanmamış cümleler içimi kemirip durdu.

Şimdi bu satırlarla, o bitmemiş cümleleri tamamlıyorum. Ona olan sevgimi, özlemimi, hüznümü ve en önemlisi, ona olan saygımı ve minnetimi ifade ediyorum. Bana kattığı her güzel anı, her tatlı hatırayı, hatta her acıyı bir hediye olarak saklayacağım. Çünkü hepsi beni ben yapan parçalar oldu.

Yeni Bir Başlangıç

Umarım hayat ona çok güzel şeyler sunar. Umarım güneş hep yüzüne güler, umarım hep mutlu olur. İçinde bir yerlerde, benim için küçük de olsa güzel bir anı saklıyorsa, ne mutlu bana.

Hoşça kal sevgilim. Bir daha asla karşılaşmasak da, seni hep iyi bir yerlerde anacağım. Belki bir gün, uzak bir gelecekte, bu satırları hatırlayıp, için geçmişe dair sıcak bir tebessümle dolar. İşte o zaman, bu satırlar amacına ulaşmış olacak.

Seni seviyorum. Ve şimdi, bunu bir anı olarak bırakıp, yoluma devam etme vaktim geldi.

Kendine iyi bak.