Unutamadım… Özledim Seni

Bazen bir insan çıkar hayatına, gelip geçeceğini düşünürsün. Zamanla uzaklaşacağınızı, her şeyin doğal akışında solacağını sanırsın. Ama sonra bir bakarsın, aradan ne kadar zaman geçerse geçsin, aklında hâlâ aynı yerdesin. İçinde bir ses, “Unutamadım” diye fısıldar.

Bugünlerde kendime en çok bunu söylüyorum.

Unutamadım.
Özledim seni.
Şimdi kim bilir neredesin?

Zaman Akar, İnsan Değişir… Ama Bazı İzler Yerinden Oynamaz

Hayat hızla akıyor. Yeni insanlar, yeni şehirler, yeni alışkanlıklar… Ama hafızanın kıyısına çakılı duran bazı anılar vardır, bir türlü pas tutmaz. Ne kadar meşgul olursan ol, bazen ansızın gelir çarpar; bir şarkının içinde, bir sokak köşesinde, bir kokunun yankısında.

Sen de öylesin işte.

Bir türlü solmayan bir fotoğraf gibi duruyorsun içimde. Ne zaman unuttuğumu sansam, tesadüfen bir şey seni hatırlatıyor. Ve ben yine başa dönüyorum.

Belki Şu An Bir Sokak Lambasının Altından Geçiyorsundur

Düşünüyorum… Şimdi nerdesin?

Belki hiç bilmediğim bir şehirde elini cebine sokmuş yürüyorsundur. Belki oturduğun bir kafede camdan dışarıya bakıyorsundur. Belki de telefona eğilmiş, hiç tanımadığım birine gülümsüyorsundur.

Ve belki de… beni çoktan unutmuşsundur.

Bunu düşünmek acıtıyor mu? Evet. Ama kabul ediyorum: İnsan bazen kendi hikâyesinde yarım kalan sayfaları kabullenmeyi öğreniyor.

Kendime İtirafım: Özlüyorum

Bu cümleyi yüksek sesle söyleyebilmek kolay değil. Gurur, kırgınlık, yaşanmışlıklar… Hepsi bir araya gelip engel olur genelde. Ama içimde saklayıp da çürütmek istemiyorum artık. Kabul ediyorum:

Özlüyorum seni.
Hem de en saf hâliyle.

Ama bu özlemin senden çok, kaybettiğim zamanlara mı, yoksa bir versiyonuma mı olduğu konusunda hâlâ emin değilim. Bazen insan, özlediği kişiden çok, o kişiyle birlikte olduğu dönemlerdeki kendisini özlüyor.

Belki de mesele sensin.
Belki de mesele ben.

Hayatın Sessizce Öğrettiği Şey: Bazı İnsanlar Geri Gelmez

İz bırakıp giden herkes geri dönmez. Bazıları sadece hikâyene katkıda bulunur; seni büyütür, belki kırar ama sonunda olman gereken kişiye biraz daha yaklaştırır.

Ve yine de… bazıları gitse bile insanın içindeki bir odada ışığı hep yanık kalır.

Senin için o oda hâlâ kapatılmadı.

Belki Bir Gün

Belki bir gün yolu bilerek ya da tesadüfen kesişir yine iki insanın.
Belki yüzüne bakınca kalbim eskisi kadar hızlanmaz.
Belki konuşacak söz bulamayız.
Belki de bulduklarımız, kaybettiklerimizin yerini doldurmaz.

Fakat yine de bilmeni isterdim:
Unutmadım.
Özledim.
Ve merak ettim hep… Şimdi kim bilir neredesin?