Aramızda senin kalbin var

Herşey oldu bittiye geldi, sen bana gelmedin.”

Gülüşüne satırlar yazdığım, ruhumun yarası, yaralarımın sargısı,
Bir yerlerde hâlâ aklına geliyor oldugumu bilmek bana iyi gelebilirdi. Şu aralar çok batılım sevgili. Belki şu senin bir avucun kadar olan sevgimin bana yaptırdıklarıdır, bilemiyorum.

Aniden çıkıp gelmesini beklediğim, nerelerdesin? Maharet seni özlemek değil, özleme katlanmak. Hadi, aniden çık gel. Çok oldu bu uzaklık. Çok oldu sana bakmayışım. Sesini duymayışım. Artık kimse seni bana anlatmıyor da.
Seni bekliyorum. Bu aralar çok seni bekliyorum. Camın kenarında, kapının eşiğinde, marketin içinde, cafenin dışında… Her yerde seni bekliyorum.

Gelmiyorsun. Çok saçma biliyorum ama geçen gün saate tam 16.16’da bakmışım. Şans eseri o gün internette saatlerin anlamı hakkında bir yazı gördüm. Görmez olaydım. Seni aldatıyor yazıyor. İlk önce dedim ki : ” Biz öyle bir hiçiz ki ne düşmanız ne dost. Kendine gel.”
Fikir aklıma geldikçe çıldırıyorum. Tanrı affetsin daha kokunu tam olarak içime çekemedim. Hala karşılaştığız sonbahardayım. O sonbaharım ben. Kış geçmiş, bahar geçmiş. Mevsimlerden yazmış şu an. Öyle diyorlar. Ama ben hala seninle karşılaştığım sonbahardayım. Bana iki mevsim borçlusun sevgilim.
Tabi ben bunları ne kadar yazsam da boş. Sen bunları okuyamazken ben her gece senn adına şiirler karaladım. Oysa ki bu 7 milyarlık dünyada şu yazdıklarımı anlayacak bir tek sen varsın.

Ama sen beni asla anlayamacaksın nasip. Sen hiç dışına susup içine konuşmadın. Sen hiç geceler boyu sevdiğini düşünmekten uyayamadın. Ve sen hiç bizim için mavileri istemedin.
Ah be nasip, ben ölürken sen nede güzel güldün öyle.