İki Kalbin Sessiz Hikayesi💔
“Bazen kader, seni en çok sevenle değil; seni en çok sınayanla karşılaştırır.”
Bir zamanlar iki insan vardı.
Birbirlerinin en sessiz dualarında, en sıcak tebessümlerinde, en derin yalnızlıklarında yer etmişlerdi.
Onlar birbirine “tesadüf” gibi görünmüş ama aslında kaderin ince bir oyununda buluşmuş iki ruhtu.
Birbirlerini tamamlıyorlardı — tıpkı iki yarım cümle gibi.
Biri nefes aldığında diğeri derin bir iç çekiyor, biri sustuğunda diğeri kalbinin gürültüsünü duyuyordu.
Ama hayat… hep olduğu gibi, onlara da kendi şartlarını dayattı.
Birinin gitmesi gerekiyordu.
Bir şehir, bir hayat, bir sorumluluk…
Ve o an anladılar: bazen “sevgi” yetmiyor.
🌫️ Ayrılığın Sessizliği
“Ayrılıklar gürültüyle olmaz, sessizlikte başlar.”
Vedalaşmadılar bile.
Çünkü ikisi de “elveda” demenin bir son olduğunu biliyordu, oysa onlar son istemiyordu.
Sadece bir süre ayrı kalacaklarına inanmak istediler — ama o “süre”, yıllara dönüştü.
Her sabah biri kahvesini aynı fincanda içti, diğeri aynı şarkıyı dinledi.
Yıllar geçse de bazı şeyler hiç değişmedi:
Birinin kalbi hep diğerinin adını fısıldadı.
🌙 Yeni Hayatlar, Eski Yaralar
Zaman onları bambaşka yönlere savurdu.
Biri yeni bir şehirde, yeni bir hayatta kendine yer buldu.
Diğeri kendi sessizliğini sevmeyi öğrenmeye çalıştı.
Ama geceler…
Geceler onların en büyük düşmanıydı.
Çünkü yalnız kalınca, hatıralar geri dönerdi.
Bir gülüş, bir dokunuş, bir “sen” sesi…
Ve o an anlarlardı — kimse kimsenin yerini alamaz.
Bazı insanlar sadece bir kere sevilir.
Gerisi hatırlamadır, alışkanlıktır, tesellidir.
💫 Bir Daha Kavuşamayacak Olanlar
“Bazı yollar kesişmek için değil, özlemek için vardır.”
Yıllar sonra bile birbirlerinin hayatında birer “keşke” olarak kaldılar.
Ne nefret edebildiler, ne unutabildiler.
Sadece yaşadılar — aynı gökyüzü altında, farklı hayatlarda.
Bir gün belki tesadüfen bir şarkıda, bir kokuda, bir kalabalığın içinde göz göze geleceklerdi.
Ama bu defa kimse “merhaba” diyemeyecekti.
Çünkü bazı hikâyeler ikinci kez yazılmaz.
🌌 Ve Son…
“Sevmenin sonu yoktu; ama kavuşmanın zamanı geçmişti.”
İkisi de hayatlarına devam etti.
Biri sessizce dua etmeye, diğeri her sabah onu hatırlamaya…
Ama kalplerinde aynı cümle yankılandı hep:
“Bir daha aynı yer ve zamanda olamayacağız, ama seni hep orada seveceğim.”
Ve böylece, birbirini unutmayan iki insan, hayatın en zor dersiyle yüzleşti:
Kavuşmak şart değildir; bazen sevmek, sessizce uzaktan bakmaktır.
💧 Son söz:
Bazı aşkların mutlu sonu olmaz.
Ama bazıları öyle derin yaşanır ki, ömür boyu bitmeden sürer…
