Yanıyorum Ben Can Parçam

Merhaba yüreğim, merhaba eksik parçam, merhaba can parçam…

Yine mi sen be adam diyeceksin belki. Evet yine ben. Döndüm dolaştım yine sana geldim can özüm. Kızma bu defa kanayan yaralarımdan, parçalanmış yüreğimden bahsetmeyeceğim. İhanetini de anlatmayacağım sana. Sadece seninle üç beş kelimede olsa konuşmak istedim. Nasılsın can özüm ? Mutlu musun onunla? Bana güldüğün gibi mi gülüyorsun ona da ? kızma hemen ne diyeyim ki başka sana. Şimdi kalkıp özledim desem yarıda bırakıp gidersin. Sen alışkınsın bir şeyleri yarım bırakmaya zaten. Bakma öyle kaşlarını çatıp yalan mı ? Alışkın değil misin yarım bırakıp gitmelere ? Beni de yarım bırakmadın mı zaten ? Bakma öyle kapatıyorum konuyu bilirim sevmezsin eski defterleri açmayı.

Aslında sana anlatacaklarım vardı benim. kızma ne olur sensizlikten ölürken gidebileceğim başka kimsem yok bu son, can parçam, kanlar içinde, yaralar bıraktın beni. Cayır cayır yanarken, aldığım her solukta bin bir kere ölürken ben geldim deyip kapısına gidebileceğim kimsem yok. Mutlu musun veya iyi misin diye sormayacağım, çünkü biliyorum mutlusun iyisin. Ben iyi değilim can parçam ben iyi değilim yaşam özüm. Öyle bir bırakıp gittin ki beni bırak ayağa kalkmayı taş üstünde taş bırakmadın, bir beton yığınına çevirdin beni. Kanlar içinde tedavisi olmayan yaralarla bıraktın beni. Can parçam demiştim ben sana ama sen benim içimdeki cam parçası oldun her hareket edişimde her soluk alışımda daha derine indin. Öyle bir öldürdün ki beni bütün dünya ayakta alkışladı seni, alkışlar arasında cenazemi arkanda bırakıp gittin.

Hiç mi aklına gelmiyorum görmeye bile tenezzül etmeden bıraktığın cesedim hiç mi gözlerinin önüne gelmiyor. Öyle işte can parçam yine ölüyorum, yine yanıyorum, yine sana yazıyorum. En kötüsü de ne biliyor musun ? Bu yazdıklarımın hiçbirini bilmeyecek olman.