Ne Çare ki Kapanmayan Yarasın Yüreğimde
Uzaklardasın…
Yaklaşmak İstiyorum İzin Vermiyorsun…
Yüreğimi Yüreğine Sakladım Oysa Bilmiyor musun?
Bir Umuttu Belki Sana Olan Duygularım; Belki Seversin Umudu…
Aslında Her Geçen Günün Sonunda Bu Umudum Biraz Daha Tükeniyordu, Tüketiyordun…
Her Geçen Gün Biraz Daha Eziliyordum Söylediklerinle Ya da Söylemediklerinle…
Ne Çok İsterdim O Yüreğin Benim İçin Çarpmasını, Kalbindeki Sevginin Benim İçin Olmasını…
O Sevgiyi Karşılıklı Yaşamayı…
Ne Çok İsterdim Sen de Sevebilseydin Beni…
Benim Seni Sevdiğim Kadar Olmasa da, Hiç Değilse İçimi Isıtacak, Yaralarımı Saracak Kadar Sevseydin; İnan Yeterdi Bana…
Ne Çok İsterdim Sevebilseydin Sen de Beni Benim Gibi…
Senin İçin Hissettiklerimi, Sesini Duyduğumda İçimdeki O Ürpertiyi, Hep Yanımda Olmanı İstememi, Hasretimi, Özlemimi, İçimdekileri, Aklımdakileri, Her Şeyi Ama Her Şeyi Bilebilseydin…
Ne Çok İsterdim Anlayabilseydin Resimdeki Sana Bakıp Gülümseyebilmemi, Ya da Kızıp Ona Öpmeden Kapatmamı, Darılmamı, Küsmemi…
Tek Bir Selam İçin Saatlerce Bekleyebilmemi ve Umutsuzluğa Rağmen Azmetmemi…
Ama Hani Söz Vardır Ya “Ben Seni Sevdim, Sen Beni Sevmesende Olur, Zaten Aşk Budur”…
Daha İlk Günden Umutsuzdu Belki Benim Sevgim Ama Tek Suçlu Ben miyim?
Senin Hiç mi Katkın Olmadı Bu Yüreğe?
Bitmelerin Sürgünlüğünü ve Yalnızların Vurgunluğunu Yaşıyorum Seni Düşünmenin Son Dakikalarında…
Seni Seviyorum ve Severek Ayrılmanın Hüznüyle Canımın Acısını Tadıyorum Gözümden Akan Yaşımla…
Bu Son Yazımı Anlamsız “Keşke”lerle Süslemeyeceğim, Sana Daha Fazla “Ben”i de Anlatmaya Çalışmayacağım, Çünkü Artık Ne Benim, Ne Bu Sevdanın, Ne de Beni Anlayabilmenin Hiçbir Anlamı Kalmadı…
Evet, İşte Sonunda Vazgeçtim Artık Sana Bende ki Seni Yazmaktan…
Vazgeçtim Artık Seni, Beni ve Aslında Hiçbir Zaman Olmamış Olan “Bizi” Yazmaktan…
Artık Okumayacağını, Okusan da Umursamayacağını Bildiğim Satırları Yazmaktan Vazgeçtim…
İki Damla Gözyaşı Bıraktım Ardımda, Benden Sana Hatıra, Mahşere Dek Sevdama Şahitlik Edecek…
Ağlama Sakın!
Bilirsin Sana Kıyamam, Senin Yerine de Ben Ağladım…
Ayrılırken Satırlarımda Sana, Benden Sana Son Hatıra, Öksüz İki Damla Gözyaşı Bıraktım ve Seni Bensizliğe, Kendimi de Sensizliğe Mahkum Ettim!
Yanıma Bir Tek Kalbini Aldım…
Bendeki Seni, Sana Bırakıyor, Sende ki Beni, Sana Emanet Ediyorum…
Senden Son Bir İsteğim Var…
Sadece Gömüldüğüm Gün Gel Mezarımın Başına…
Ben, Yüreğine Yuva Yapmış Bir Kuştum, Gitmeden Önce Beni Azat Etmeyi Unutma!
Ne Çare!
Sen Kapanmayan Yarasın Yüreğimde…
Dinmeyen Gözyaşımsın…
Tuttuğum Her Elde Ellerinin Sıcaklığını, Baktığım Yüzlerde Yüzünü Aradığımsın…
Bir Kez Değil Bin Dez Değil İnan Binlerce Kez Yokluğuna Ağladığımsın…
Şimdi Teselli Olur mu Bana Ucu Ucuna Eklediğim Sigaralar?
Teselli Olur mu Bana Gözyaşlarımla Yarışan Yağmurlar?
Desene Ben Bu Gece Yine Hıçkırıklarla Ağlayacağım!
Haykıracağım Son Sesiyle Yüreğimin, Telleri Acıyla Titreyecek İçimin…
Ve Ben Bitip Tükenmez Umarsızlığımla Yine Seni Düşüneceğim!
Sen Belirirken Gözlerimde; Sözcükler Düğümlense de Boğazımda Ben Yine “Seni Seviyorum” Diyeceğim!
