isteseydin Bir Ömürde Severdim

Seni bir başka severdim ben. Kimseyi sevmediğim gibi, bir başka işte, tarif etmesi zor! Ben seni sevdiğimde, bir şehrin ışıkları gibi yanardı gözlerim. Önüne ardına bakmadan, hesap yapmadan, seni tüm kalbimle severdim.

Seni bir başka severdim ben. Nefesim gibi,
çocuğum gibi, vazgeçmeyi hiç aklımdan geçirmeden severdim.
Adını
söylerken içim titrerdi. Elim, ayağım, kolum gibiydin. Ne zaman değse tenim
tenine, ne zaman sevişsek, bir tören gibi gelirdi. Bu sevişmek bile değildi,
bir çeşit dua gibiydi. İki insan, tek olurdu kimseler görmeden. Gerçekten tek ve
bir olurduk.
Seni bir başka severdim ben. Diğer sevdiklerimden farklı
severdim ama her çok seven kadar hata yapmışlığım da vardır.
Bir zamanlar
ben de, şimdi yüreği hızla çarpanların durduğu yerde duruyordum. Oradan nasıl
görünüyor manzara bilirim. Orada yapılan yanlışlardan ben de nasibimi aldım. O
yüzden, şimdi tebessümle bakabiliyorum.
Seni bir başka sevdim ben. O zaman ben de bir başkaydım aslında. Neyim varsa seninle paylaşmak üzerinde
kurulmuştum. Ortak bir gelecek için savaşan, doğru göremeyen, olacakları tahmin
edemeyen erkeklerden biriydim.
Ben de bu aşkın bir ömür süreceğine
inanmıştım. Bir efsane olacaktık. Herkesin parmakla gösterdiği büyük aşkın altına
imza atacaktık. Yaşlanacaktık birlikte; sen bana, ben sana son nefesimize kadar
dayanacaktık.

Sonra ne oldu? Bilmiyorum, o bölüm çok karışık! Yıllar
içinde zihnimden sildiğim kötü anılar, doğru bir yargıya varmamı engelliyor.
İyiler de kalmadı gerçi!
Ancak bir sahneyi çok net hatırlıyorum. Dans
ediyoruz, göz göze. Sen bensin, ben senim, birbirimizin kalbinde yeniden aşık
oluyoruz. Biri şarkı söylüyor sahnede. Etrafımızda insanlar var. Bize bakıyorlar
mı bilemiyorum. Ben sende kaybolmuşum. Kolların sarmış bedenimi, gülümsemende
aklımı takılı bırakmışım. İşte, bunca yıldan geriye kalan tek anı bu!

Seni bir başka sevdim ben. Gözyaşım gibi, dostum gibi, babam gibi,
kadinım gibi, bir dua gibi, seni bir başka sevdim. İzin verseydin, bir ömür de
severdim…