Her gidiş bitirir
Her gidiş bitirir bazı şeyleri… Giden savrulur sevgiliden uzaklara, kalan gelmeyeceğini bilse de
Devam eder beklemeye… Bizim yaşadığımız da bu acı bitişlerden biriydi… Yaşandı, ama bitmedi. Bitiremedi, seninle birlikte uzaklara götüremedi hayalini…
Yüreğim gözlerinde bir umut aradı gitmeyeceğine dair her adımında… Ama sen her saniye daha da uzaklaştın her şeyimden… Gittiğin günü hatırlıyor musun sende, anıyor hüzünlere dalıyor musun benim gibi? Ben hiç unutmadım biliyor musun? Sen bir kere de gitmedin benden. Gün geçtikçe yabancılaştık önce birbirimize… Sonu hazırladık ve o gün geldi. Ayrılık çaldı kapımızı… Sen açtın kapıyı.
Ben istemedim gelmesini çünkü seni götürecekti giderken yanında… Korktuğum başıma geldi. Bir sabah gözlerimi açtığım da bulamadım seni yanımda… Suçlu aradım… Tek başıma kaldıramazdım bu yükü… Kızdım sana… Oysa hiç kızmazdım kızamazdım bilirsin… Ne yaparsan yap hep affettirirdin kendini… Ama bu sefer affettirmeye bile gelmedin… İşte o an anladım bu gidişin son ve bu bekleyişin anlamsız olduğunu…
Ama ne umudum kaldı içimde aşkını yeşertecek ne de gücüm kaldı seni yerleştiğin kalbimden sökecek… Her seferinde bulamamaya alışmışken seni, hasretlerinle yaşamayı da öğreniyorum… Zaman… Seni unutturamıyor tabi. Sadece sen’i sensiz yaşamaya alıştırıyor…
Gözyaşlarımı dindirdim… Artık ağlamıyorum her hatıranda… Buraya kadardı bende varlığın… Artık gömüyorum seni kalbimin ortasına… Çıkma, yeşerme ve sakın geri gelme bıraktıklarının yanına…
